W poniedziałek, 25.03.2019 r. o godz. 16:30 w sali 0.03, Wydział Fizyki UW, ul. Pasteura 5, odbędzie się konwersatorium im. Jerzego Pniewskiego i Leopolda Infelda. Gościem będzie PROF. ROBERT ISKANDER z Politechniki Wrocławskiej we Wrocławiu.

Zaproszony wykładowca jest specjalistą m. in. w zakresie biomedycznego przetwarzania sygnału, optyki widzenia i działania ludzkiego oka, a także konstrukcji oprzyrządowania optometrycznego i okulistycznego (jest autorem kilkunastu patentów w tej dziedzinie). Przez dużą cześć swojej pracy zawodowej był związany z Queensland University of Technology w Australii. Od 2011 pracuje na Politechnice Wrocławskiej, gdzie kieruje Zespołem Przetwarzania Sygnałów Biomedycznych.

Prof. Iskander wygłosi wykład zatytułowany:
,,FIZYKA OKA LUDZKIEGO W XXI WIEKU''

Przed konwersatorium, od godz. 16 nieformalne dyskusje przy kawie i ciastkach w holu przed salą 0.03.

Streszczenie wykładu:
Oko ludzkie nie jestem system statycznym, lecz skomplikowanym, dynamicznym układem optycznym, w którym obserwujemy czasowe zmiany aberracji czoła fali spowodowane mikrofluktuacjami akomodacji, pulsacją oka czy też czasowymi zmianami charakterystyk powierzchni oka (np., dynamika filmu łzowego, deformacje rogówki). Pomimo zaobserwowanej dynamiki, obecna korekcja wzroku (okulary, soczewki kontaktowe czy chirurgia refrakcyjna) jest statyczna. Dopóki nie będziemy mogli zastosować dynamicznej korekcji wzroku poza laboratoriami, dynamika optyki ludzkiego oka musi być dobrze zrozumiana, aby obiektywnie ustalić optymalną korekcję statyczną. Dlatego ważne są badania nad dynamiką aberracji frontu falowego w oku ludzkim. Z drugiej strony, warto zastanowić się, czy idealnie skorygowany układ optyczny oka, na przykład, za pomocą optyki adaptatywnej będzie najlepszym rozwiązaniem w procesie widzenia. Minęło ponad 50 lat od czasu pracy Lohmanna i Parisa, którzy badali wpływ drgań wzdłużnych (periodycznych zmian w położeniu obrazu względem ogniska) w idealnym systemie optycznym. Co ciekawe, odkryli, że zintegrowana jakość obrazu umieszczonego poza ogniskiem wzrasta w obecności wibracji rozogniskowania. Obecność takiego mechanizmu w oku była od lat spekulowana przez prelegenta. Ostatnio wykazaliśmy eksperymentalnie, że zarówno symulowana jakość obrazu siatkówkowego, jak i eksperymentalnie zmierzona ostrość wzroku poprawiają się, gdy wibracje rozogniskowania są dodawane do niemiarowego oka. Konwersatorium zakończy otwarte dyskusyjne pytanie: czy naturalnie występująca w oku mała wartość rozogniskowania przyczynia się do lepszego widzenia?